آبینا یک‌بار کل روز را صرف آب آوردن برای مزرعه‌ پدرش کرده بود: به سر چشمه می‌رفت، سطلش را در آب فرو می‌کرد، برمی‌گشت و حوضچه را پر می‌کرد. نزدیک شب بود و آبینا هرقدر آب می‌آورد فایده نداشت. انگار حوضچه هیچ‌وقت پر نمی‌شد. صبح روز بعد، همه‌ی گیاهان خشکیده و پژمرده شده بودند و برگ‌های قهوه‌ای زمین جلوی کپرشان را کثیف کرده بودند.
آن موقع آبینا فقط پنج سال داشت و نمی‌فهمید چطور امکان دارد کسی آنقدر زحمت بکشد چیزی را زنده نگه دارد و آن چیز به هرحال بمیرد. تنها چیزی که می‌دانست این بود که پدرش هر روز به گیاهان رسیدگی می‌کرد، دعا می‌کرد و هر فصل وقتی اتفاقی که نباید بیفتد می‌افتاد، سرش را بالا می‌گرفت و باز از نو شروع می‌کرد. هربار بد شانسی می‌آورد با آن مثل یک فرصت برخورد می‌کرد. آبینا هرگز ندیده بود پدرش گریه کند. برای همین آن بار آبینا به‌جایش گریه کرد.

پدرش او را در کپر دید و کنارش نشست و پرسید: «چرا داری گریه می‌کنی؟»
آبینا از میان هق‌هقش گفت: «همه‌ی گیاه‌ها مردن. من می‌تونستم کمکشون کنم!»
پدرش پرسید: «آبینا، اگر می دونستی که گیاه‌ها قراره بمیرن کدوم کارت رو متفاوت انجام می‌دادی؟»
آبینا یک لحظه فکر کرد و با پشت دست بینی‌اش را پاک کرد و گفت: «بیشتر آب می‌آوردم.»
پدرش سر به تایید تکان داد. «خب پس دفعه‌ی بعد بیشتر آب بیار. اما برای این‌دفعه گریه نکن. حسرت و پشیمانی نباید در زندگی‌ات جایی داشته باشه. اگر در اون لحظه‌ای که داری کاری رو انجام می‌دی به اون کار ایمان و اطمینان داری، بعدا نباید بابتش حسرت بخوری و احساس پشیمانی کنی.»

• صفحه ۲۳۵ و ۲۳۶
#به_خانه_بیا
یآجاسی

o*o*o*o*o*o*o*o

زندگی شما از زمانی آغاز می‌شود كه افسار سرنوشت خویش را در دست گیرید

o*o*o*o*o*o*o*o

ویکتور هوگو

..*~~~~~~~*..

استرس یه حفره کوچیکه، اولش کم عمقه، شاید اصلا به چشم نیاد ولی رفته رفته بدون هیچ هشدار جدی‌ای عمیق‌تر می‌شه تا جایی که وقتی چشم باز می‌کنیم، کیلومتر‌ها از سطح زمین دور شدیم
هر بار که دیگران از ما سواستفاده می‌کنن، یک قسمت از روحمون مثل نوار چسب کنده می‌شه، فرقی نمی‌کنه چند بار تلاش کنیم اون تیکه نوار چسب رو به جای اولش بچسبونیم به هر حال دیگه چیزی مثل روز اول نمی‌شه
بی‌خوابی یک شکنجه‌گره، مستقیم بر مغزمون شلاق می‌زنه و در حالی که از گوش، چشم‌ و بینی‌هامون خون ریزی می‌کنیم پاهامون رو می‌شکنه تا مطمئن شه قرار نیست دیگه از جای خودمون بلند شیم
تنهایی، هیولای زیر تخته، ولی دیگه فقط به اونجا محدود نمی‌شه، هر قدمی که بر می‌داریم درست پشت سرمونه، با موهای آشفته و دست‌های لرزون سعی داره خودش رو مخفی کنه اما عیان‌تر از هر واقعیته
افسردگی محکم در آغوشمون می‌گیره، انقدر محکم که برای نفس کشیدن شروع می‌کنیم به دست‌ و پا زدن اما این کمبود اکسیژن بی‌حسمون می‌کنه تا جایی که به زنده بودن شک می‌کنیم


کیمیا هویدا

o*o*o*o*o*o*o*o

مردم ترجیح میدهند دروغی را بپذیرند که باورهای قبلی شان را تایید کند،نه واقعیتی که امنیت ذهنشان
را بگیرد

o*o*o*o*o*o*o*o

استیون هاوکینگ

..*~~~~~~~*..

میخندمـ
ساده میگیرمـ
ساده میگذرمـ
بلند میخندم و با هر سازی میرقصمـ
نه این که شادم و از هفت دلت ازادمـ
مدت طولانیه ک دلم شکستهـ
زمین خوردم و سختی کشیدمـ
و گریه کردمـ
برای زنده ماندنـ
خودم رو به کوچه عکی چپ میزنمـ
میخندم تا جای زخمم را نبینیـ *odafez*

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

دهان شماخروجی افکار شماست
وقتی باز میشود سریعترین راه برای درک شخصیتتان دراختیار مخاطب قرار میگیرد
مواظب ویترین شعورتان باشید
تا افکار و وجودتان خریدارهای بیشتر داشته باشد

♥♥.♥♥♥.♥♥♥

مسیر وراهت که درست باشد نه از بی مهری آدم ها دلت میگیرد نه با طعنه ها و کنایه ها ناامید می شوی
آدم ها خصلتشان این است از تماشای سقوط بیشتر لذت میبرند تا پرواز
ناامید نباش سقوط سرنوشت پرنده های ضعیف و بی دست و پاست عقاب ها فقط اوج میگیرند

*********◄►*********

سر و کله عشق که پیدا می شود
بهمن ترین ماه سال هم
بوی بهار نارنج می گیرد

شیما سبحانی

‏

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

امیدوارم سال دیگه که پالتو‌هامونو از تو لباس زمستونیا در میاریم و یه ماسک تو جیبش پیدا میکنیم
بگیم خوب شد اون روزا گذشت
*shadi* *belgheis*